Haberlere bakıp da meseleyi öğrendiğimde ürperdim. Daha iki gün önce, buradaki Türk ahbaplarımla konuşmuştum. Bazıları çatışmalardan önce dönmeye …
Haberlere bakıp da meseleyi öğrendiğimde ürperdim. Daha iki gün önce, buradaki Türk ahbaplarımla konuşmuştum. Bazıları çatışmalardan önce dönmeye başlamıştı, bazılarıysa ailelerinin buralı olduğunu, işlerinin burada olduğunu, ayrılmak istemediğini söylüyordu. Hava sahasının kapanıvermesi, ayrılmak isteyip de henüz ayrılmayan Türk vatandaşlarını tedirgin etti. Şimdi ayrılmak isteyen, karayoluyla ayrılmaya çalışıyor.
Ukraynalıların çoğu, birkaç gün öncesine kadar, basında çıkan haberlere itibar etmiyor, gündelik hayatını sürdürüyordu. Şimdi ise metro istasyonları, gece evde bombalara hedef olmaktan korkan Kievlilerin barınağına dönüşmüş. Aileler, temel ihtiyaç malzemeleriyle ve ev hayvanlarıyla buraya gelmiş. Kırsal kesimde yakını olanlarsa, bombardımandan uzak olacağını düşündüğü için oraya dönüyor.
Marketlerde uzun kuyruklar var. Benzincilerin önünde de kuyruklar oluşmuş (Ukrayna, benzinin büyük kısmını Belarus’tan ithal ediyordu). Çevredekiler, “Savaş çıktı, ne olacak halimiz” diyor. Şimdi bu sakin ülke bir belirsizliğin içinde. Burada gün biterken, yarının ne getireceğini bilememenin tedirginliğiyle, penceremden, ellerinde bavullarıyla memleketlerine dönmeye çalışanları seyrediyorum…
